20 տարեկա՞ն: Չեմ ուզում հավատալ, որ արդեն 20 տարեկան եմ: Հիմա խառնաշփոթ զգացողություններ են մոտս, անչափ երջանիկ եմ, որ այսօր այն օրն է, որ ծնվել եմ ու ծնողներիս համար թանկ նվեր եմ դարձել 3 տղայից հետո միակ աղջիկը, բայց մյուս կողմից անչափ տխուր եմ, որովհետև այս օրով ավելի եմ մեծանում, անցնում են տարիները ու այն տպավորությունն է, որ չեմ հասցնում ապրել, չեմ հասցնում անել այն ամենն, ինչ ուզում եմ: Հիմա եմ հասկանում, ինչքան միամիտ էի մանուկ հասակում, որ ուզում էի մեծանալ, չգիտես ինչի ինձ թվում էր, որ ես երբեք չեմ ցանկանա նորից մանկություն վերադառնալ, բայց արի ու տես, որ սխալվում էի: 20 տարեկան... Հիմա կյանքս, ասես, բաժանվում է երկու մասի մինչև 20 տարեկան ու 20 տարեկանից հետո, ու ես վստահ եմ, որ ինչպիսին էլ լինի երկրորդ մասը, առաջինը միշտ էլ մնալու է կյանքիս լավագույն տարիները, թեկուզ միայն այն պատճառով, որ այնտեղ փոքր եմ եղել ու բացի խաղերից ու խաղալիքներից, ոչինչ չի հետաքրքրել 🙂 Ժպիտը դեմքիս, բայց և թախիծով եմ հիշում, թե ինչպես փոքր ախպորս հետ հնարում էինք ամենատարբեր, ամենատարօրինակ խաղերն ու հավեսով խաղում էինք, այդ ժամանակ չկար հեռախոս ու համակարգիչ ու դա լավագույն մանկությունն եր: Հիշում եմ խաղում էինք փոքր մեքենաներով, կինո էինք նկարում հին Nokia-ներով ու Sony Experia-ներով, դրանք այդ ժամանակվա ամենամոդայիկ հեռախոսներն էին 😀
Անցան ու գնացին այդ տարիները ու էլ երբեք չեն վերադառնա ու այդ միտքն ինձ այնքա~ն է տխրեցնում: Էլ երբեք չեմ լինի մանուկ, հետաքրքրությունից դրդված հազար ու մի հարց չեմ տա մամայիս, էլ չեմ խաղա ախպերներիս հետ, էլ երբեք ինձ երեխա չեմ զգա:
3 տարեկա՞ն: Ինչքան արագ է թռնում ժամանակը: Արդեն երեք տարի անցավ այն օրից, երբ բլոգումս հայտնվեց առաջին գրառումս: Այն երջանկության մասին էր, ու երբ կարդում եմ այդ ամենաառաջի գրառումը, ինքս երջանկություն եմ զգում, որովհետև հենց այդ գրառումով սկսվեց աշխատանքս բլոգում, նրանով կազմավորվեց մտքերիս ու երազանքներիս աշխարհը online տիրույթում:
Այսօր իմ օրն է, այն օրը, որին ամեն տարի մեծ ուրախությամբ եմ սպասում, ամեն տարի այս օրն սպասում եմ ինչ որ հրաշքի, ու ամեն տարի ինչ որ մի հետաքրքիր ու զվարճալի բան անպայման լինում է: Այսօրն իմ օրն է, իմ ծննդյան օրը, ու այս օրով ամեն տարի շատ բան է փոխվում:
Լինում է, չի լինում… Այսպես են սկսվում հեքիաթները, իսկ մեր հեքիաթը սկսվեց ուղղակի “Լինում է”-ով ու սկսվեց հենց այն պահին, երբ դադարել էի հավատալ հեքիաթներին, որովհետև քո հայտնվելով կյանքս հենց հեքիաթ դարձավ, իսկ մենք գլխավոր հերոսները նրանում: Բայց մեր հեքիաթը հեքիաթ չմնաց, այն դարձավ իրականություն, որին այնքան երկար սպասել եմ, որի մասին միշտ երազել եմ: Դու մտար իմ կյանք ու երբեք չէի մտածի, որ հնարավոր է սիրեմ քեզ, սիրահարվեմ այսքան ուժգին, բայց սիրահարվեցի ու հիմա պատրաստ եմ ամբողջ սերս, ամբողջ սիրտս քեզ նվիրել: Չէի սպասում, որ սիրտս այդպես կընդունի քեզ իր մեջ, որ էլ այլևս ուժ չեմ ունենա քեզ այնտեղից հանել ու չեմ էլ ուզենա, որովհետև երջանիկ եմ քո կողքին, իմ երջանկությունն ես դու, որն չեմ ուզում երբեք հեռանա ինձանից:
Այն, ինչ չեմ կարող բարձրաձայնել, գրում եմ այստեղ ու այս ձևով եմ մարդկանց հայտնում կարծիքս` գրառմանս մեջ ներառելով շատերի մտքերն ու զգացմունքները: Չէ որ, մենք միմյանցից տարբեր լինելով հանդերձ, շատ նման են իրար` զգացմունքներով, մտքերով, ապրած կյանքով, ու ես փորձում եմ այդ ամենը գրել իմ գրառման մեջ, որ ամեն ոք այն կարդալուց գտնի իր մասին գրված ինչ որ բան, իրեն վերաբերվող մի հատված:
Երբ փոքր էի, անհամբեր սպասում էի, թե երբ եմ մեծանալու, ու դա իմ ամենամեծ երազանքն էր… Երազանքս կատարվեց, բայց ինչ-որ մի փոքրիկ տխրություն առաջացավ ներսումս, երևի այն պատճառով, որ մանկությունս վերջացավ, վերջացավ այն անհոգ ժամանակաշրջանը ու այլևս հնարավորություն չունեմ վերադառնալու այնտեղ ու հիմա պետք է իմ տեղը գտնեմ մեծերի աշխարհում: Բայց հոգով երբեք չեմ դադարի մնալ մանուկ, սիրել այն ամենը, ինչ սիրել եմ փոքր հասակում, մանկան նման մնալ բարի ու ամեն ինչին նայել բարության աչքերով, որովհետև կյանքն իրոք գեղեցիկ է, իսկ մարդիկ… մարդկանց մի կերպ հնարավոր է հանդուրժել: 
