Պատուհանից այն կողմ փետրվարն է, ցուրտ ու ձյունածածկ փետրվարը։ Ամեն ինչ փակված է ձյան տակ, երբեմն արևն դուրս է գալիս ամպերի տակից ու լուսավորում է, փորձում է տաքացնել շուրջը, բայց նրա ջերմությունն այնքան քիչ է հոգուս համար: Ուժեղ քամի է, կիրակի օր, լուռ գիշեր ու փողոցում ոչ ոք չկա։ Փետրվարն է, ամենակարճ ամիսը, որ տևում է անվերջ, ընդամենը 28 օր, որ թվում է, թե առաջ չի գնում, թվում է այս ամսին ժամանակն շատ դանդաղ է շարժվում կամ ընդհանրապես կանգ է առնում, իսկ ես այնպես եմ ուզում, որ այն արագ անցնի, որ շուտ գա գարունը ու տաքացնի բնությունն ու հոգիս, որովհետև երկուսն էլ հոգնել են ձմռան ցրտից, մարդկանց սառնությունից։ Հոգիս սեր է ուզում, սիրել ու սիրվել։ ՈՒզում է զգացմունք, որ հավերժություն է տևում։
Ձմեռն անցնում է… կանցնի շուտով, մի քանի օրից կվերջանա ցուրտն ու սառույցը: Բոլորը գնում են, ամեն ինչ վերջանում է, իսկ սերը… սերը երբեք չի անցնում։ Ինչքան էլ ինձ համոզեն, որ սերն անցնում է, միևնույն է, ես միշտ հավատալու եմ, որ սերն հավերժ մնում է, գուցե ժամանակի ընթացքում այն վերափոխվում է հարգանքի, հոգատարության, վերափոխվում է մարդկային այլ արժեքների, բայց չի անցնում, չի վերջանում, չի կորչում։ Այն կարող է փոխվել, կարող է լռել ու ընդհակառակը` բղավել իր մասին, բայց թողնել սիրող սիրտը ու գնալ երբեք չի կարող, չէ որ, այնտեղ տաք է ու հարմարավետ, ու գնալու տեղ էլ չունի:
Անցնում է տխրությունը, ցավը, տառապանքը, անցնում է ժամանակը, տարիները, անցնում է ձմեռը, իսկ սերը… սերը երբեք չի անցնում։
Ցուրտ է: Մատներով մաքրում եմ պատուհանի վրայի բարակ սառույցը: Ձմեռ է, ձյունով է պատված ամեն ինչ, սառել է բնությունը, սառել է հոգիս: Ձմեռն ներխուժել է գիժ քամիներով, ձյունով, ցուրտ օրերով, անքուն գիշերներով, տարօրինակ մտքերով ու ճշմարտության փնտրտուքով: Մենակ եմ, ազատ, միայն երկինքն եմ ուզում հոգ տանի իմ մասին, քանդի ու նորը ստեղծի իմ մեջ: Չեմ ուզում ուրիշ ոչ մեկի, բավական է ցավի հոգիս, չեմ ուզում էլ տառապել, իսկ մարդիկ տառապանքից բացի ոչինչ չեն բերում: Իսկ այն մարդիկ, ում սիրում ենք, ընդունում ենք իրենց բերած ցավի հետ միասին: Բոլոր մարդիկ էլ կարող են ցավ պատճառել ու մենք ենք ընտրում, թե ով լինի դա: Ես արդեն ընտրել եմ, բավական են ինձ այն մարդիկ, ովքեր հիմա կողքիս են:
Այսօր իմ օրն է, այն օրը, որին ամեն տարի մեծ ուրախությամբ եմ սպասում, ամեն տարի այս օրն սպասում եմ ինչ որ հրաշքի, ու ամեն տարի ինչ որ մի հետաքրքիր ու զվարճալի բան անպայման լինում է: Այսօրն իմ օրն է, իմ ծննդյան օրը, ու այս օրով ամեն տարի շատ բան է փոխվում:
Սկզբից ասեմ, այս գրառումս լինելու է իմ մասին, եթե մյուս գրառումների մեջ ես գրում էի մարդկանց որոշակի զանգվածին վերաբերվող նյութեր, որոնց մեջ նաև ես էի մտնում, այս անգամ կլինի իմ մասին, իմ երազանքի մասին, չնայած դա ավելի շատ կարելի է նպատակ կոչել, որին հասել եմ: ՈՒմ չի հետաքրքրում, կարող է չկարդալ ու հանգիստ իջնել ներքև:
Սիրում եմ քեզ, գիտե՞ս: Այս բառերն այնքան քիչ են, որ նկարագրեմ քո հանդեպ տածած անսահման սերս: Սիրում եմ քեզ, այդ մասին ինքդ էլ լավ գիտես: ՈՒ այդ սերն աշխարհում ամեն ինչից վեր է, ամեն ինչից շատ: Սիրում եմ քեզ հետ կապված ամեն ինչ, նայվածքդ, որի մեջ ինքս ինձ եմ տեսնում, ժպիտդ, որ կյանքիս իմաստն է, հումորներդ, որոնք ինձ էլ ժպտալ են ստիպում: Սիրտս քեզ քո ամբողջ էությամբ իր մեջ է ընդունել ու հնարավոր չէ դուրս գալ այնտեղից: Քեզանով եմ սկսել ապրել ու շնչել, մտքերս միայն քո մասին են ու աչքերս միայն քեզ են տեսնում:
Երբ փոքր էի, անհամբեր սպասում էի, թե երբ եմ մեծանալու, ու դա իմ ամենամեծ երազանքն էր… Երազանքս կատարվեց, բայց ինչ-որ մի փոքրիկ տխրություն առաջացավ ներսումս, երևի այն պատճառով, որ մանկությունս վերջացավ, վերջացավ այն անհոգ ժամանակաշրջանը ու այլևս հնարավորություն չունեմ վերադառնալու այնտեղ ու հիմա պետք է իմ տեղը գտնեմ մեծերի աշխարհում: Բայց հոգով երբեք չեմ դադարի մնալ մանուկ, սիրել այն ամենը, ինչ սիրել եմ փոքր հասակում, մանկան նման մնալ բարի ու ամեն ինչին նայել բարության աչքերով, որովհետև կյանքն իրոք գեղեցիկ է, իսկ մարդիկ… մարդկանց մի կերպ հնարավոր է հանդուրժել: 